حسین ناظری - استادیار، دانشکده ادبیات و علوم انسانی،دانشگاه فردوسی مشهد،ایران
علی سلمانی گلیان - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده ادبیات و علوم انسانی،دانشگاه فردوسی مشهد،ایران
وحید یزدانی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده ادبیات و علوم انسانی،دانشگاه فردوسی مشهد،ایران

شب, در ادبیات یکی از پدیده هایی است که بسیار توصیف شده است. شاعران ایرانی شب را مرکز بسیاری از توصیفات و تشبیهات زیبا قرار داده اند و با عباراتی زیبا به توصیف آن پرداخته اند. در شعر عرب هم این امر شایع است و بسیار به شب توجه داشته اند. شب, در اشعار جاهلی بیشتر نشانه ی دوری و فراق از معشوق است و شاعر معمولاً طوری آن راتوصیف می کند که گویی این شب به صبح نخواهد رسید. شاعران جاهلی باتوصیف شب که مملو ازغم واندوه فراق است، درپی آن بودندکه به بیان آنچه که از آن رنج می کشیدند پرداخته واین رامتوجه شب سازند؛ شبی که عاشق رابه اموری مبتلا می کندکه قابل وصف نیست وضربه ای غیرقابل تصوربه وی واردمی سازد.درمقابل, شاعرانی هستند که شب راسراسر مایه ی خیروشادی می دانندواین امر به خاطرهمدم بودن بایارشان در این شبها بوده است. دراین جستار, درپی آنیمکه باروش تحلیلی- توصیفی به بررسی پدیده ی دیر پایی شب در شعرجاهلی بپردازیم و این که نشان دهیم شب برای تمام شاعران به کندی می گذشته است و همگی آنان آرزوی صبح را داشتند. اما در این میان امرؤالقیس در جایی از شعر خود شور و شعفی هم نسبت به صبح ندارد

عاشق، شب، دیرپایی،امرؤالقیس، شعرجاهلی