محسن قائمی - کارشناسی ارشد، زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه علامه طباطبایی تهران

رضا براهنی از جمله شاعرانی است که به زیبایی آفرینی از طریق هنجارگریزی دستوری بسیار اهمیت می دهد. این نوشته ابتدا پیرامون کاربرد هنجارگریزی های دستوری در شعر فارسی بررسی هایی انجام می دهد و سپس با خوانشی دقیق تر از تئوری های ارائه شده از سوی براهنی در این زمینه و بررسی نمونه های این هنجارگریزی در شعر او، نشان می دهد که اگرچه کاربرد این هنجارگریزی در راستای زیبایی آفرینی به طور کلی بی سابقه نیست، اما براهنی توانسته است ثابت کند که می توان آن را به عنوان ابزاری مستقل برای شعرآفرینی پذیرفت. همچنین مشخص می کند که براهنی دچار چند اشتباه عمده در تبیین نظریه و کاربرد عملی آن در اشعار خود بوده است و چه بسا با اصلاح چندباره نظریات خود می توانست با اقبال بیشتری از سوی جامعه ادبی دانشگاهی و غیردانشگاهی روبه رو شود

نقد ادبی، شعر معاصر، هنجارگریزی دستوری، براهنی