فرنوش سقایی - دانشجوی دکترای معماری.عضو هیئت علمی دانشکده سما شیراز

بافت های تاریخی آموزه ای از خرد جمعی انسان ها که در برگیرنده آمیزه ای از هنر، تجربه ، حس مکان و جهان زیستی انسانهااست را به نمایش میگذارند.از این رو رها کردن بافت تاریخی ،انسان معاصر را از بهره گیری عالمانه از تجارب گذشته و قرارگرفتن در مسیر تداوم تاریخی که رمز بقای هر فرهنگی است، باز می دارد.ماهیت ویژه بافت کهن، هر گونه بی توجهی به آن را از جهات مختلف مردود میسازد.از جهت اقتصادی دارای امکانات بالقوهزیرساختی و رو ساختی،از جهت فرهنگی یادگاری از تاریخ پیشین و از لحاظ کالبدی دارای ارزشهای معماری و شهرسازییکتایی است. اینگونه به نظر میرسد که احیاء و دیگر شیوه های حفاظت و مرمت تا زمانی که بنای تاریخی هنوز به عنوان یکاثر، قابل شناسایی است و امکان اعطای عملکرد جدید و انطباق و سازگاری فعالیت های انسانی با کالبد معماری در قالب یککاربری تعریف شده در آن وجود داشته باشد می تواند از زوال اثر جلوگیری کرده و به حفظ اثر تاریخی کمک کند.در مقاله پیش رو ابتدا به بررسی ضرورت احیا بناهای تاریخی می پردازیم و سپس ابعاد آن را مورد بحث قرارمی دهیم و در آخرچند نمونه بنا ی احیا شده در بافت قدیم شیراز را به عنولن نمونه ی موردی مطرح خواهیم نمود. روش تحقیق به صورتتحقیق میدانی و تجربه عینی در بافت قدیم شیراز و جمع آوری اطلاعات به صورت میدانی به همراه جمع آوری و مطالعه وتحقیق پیرامون نظریات مرمتی می باشد.

بافت تاریخی، مرمت، احیا، باززنده سازی