معنا بخشی در متن فضای شهری با رهیافتی از اصول زبانشناسی

امروزه معنا در فضای شهری همچون حلقه ای گم شده است و شهرها نه بر پایه ی هویت اصیل خود، بلکه بر پایهتقلیدهای بدون اندیشه از مظاهر غربی و الگوهای مدرن، بدون توجه به الگوهای بومی، در حال شکل گیری و گسترش اند؛در این بین به نظر می رسد که دلیل اصلی این مسئله، عدم آگاهی و شناخت از ساختارهای اجتماعی- فرهنگی ورمزگان هایی است که در تولید پدیده های معماری و شهری ما دخیل بوده و هستند. نظریه های زبیانی از نظر فلسفی ونظریه ای، مبنای مناسبی برای تحلیل و یا تفسیر پدیده های مختلف از جمله معماری و شهرسازی هستند که در اینپژوهش با بررسی این نظریات به روش تحلیل محتوایی، هدفی که دنبال می گردد، معنابخشی به متن شهر در بستر وزمینه فرهنگی- اجتماعی خود است. این پژوهش به دنبال آن است تا با استفاده از رهیافت زبان شناسی و کاربستمفاهیم آن، به معیارهایی جهت ایجاد معنا در متن شهر و فضاهای شهری دست یابد تا شاید بتوان همان گونه که یکمتن ادبی همواره ترکیب جداناپذیری از ساختار و معناست که پیامی را از نویسنده به خواننده ی آن منتقل می نماید، بااستفاده از این معیارها نیز بتوان به تلفیقی از کالبد با معنا در جهت تحقق مفهوم اصیل فضای شهری و متن شهر دستیافت. در این میان نقش قواعد نحوی و مفاهیم بازنمودی از یک طرف، دلالت ها ی رو ساختی و برون زبیانی در قالبمفاهیم غیرکلامی و بستر آنها از طرف دیگر، فرآیند تحقق معنا را در متن موجب می شوند. بر این اساس فرض اینپژوهش بر آن است که تحقق معنا با عوامل عینی، ذهنی و اجتماعی در قالب ویژگی های ساختاری، ادراکی و رفتارها درمتن فضای شهری قابل تحقق است.

کلیدواژه ها:

زبان ، متن ، معنا و معناشناسی ، ساختار ، ادراک ، کنش