بررسی آرایه های رنگ تعلق در تقویت حس مکان از منظر زیبایی شناختی

هدف از این پژوهش بررسی آن دسته از آثار هنری ست که با عاملیت ساکنین بومی در قالب عناصر، نماد ونشانه به صورت عضوی الحاقی، زینت دهنده و هویت بخش خانه ها،کوچه ها و فضاهای شهری معاصر میباشند. این اجزا که رفته رفته حضورشان کم رنگ تر می شود و جایگاه خود را از دست می دهند، نشانه هایی از هویت و تعلق خاطر ساکنین به محلات قدیمی شهر را در خود دارند، موردی که در فضاهایمسکونی نوساز به سختی می توان مشاهده کرد . در غالب موارد منشااینگونه هنرها، صنعت گران ، هنرمندان، علاقه مندان و اه صاحبین مکان ها بوده اند، اکثراً با سطح سوادبصری کم وبیشتردراثر کسب تجربه، مینوعاتی خلق می کردند، که در بین ساکنین مورد تعریف و تمجید واقع می شدند و جلوه ای هر چند کوچک به محل زند ی خود می بخشیدند.بدین ترتیب دو پرسش محرح می شود؛ اول اینکه ارزش های زیبایی شناختی نمادها و نشانه های هنر یساخته ی دست ساکنین محل تا چه میزان بر ادراک حسی بر رفته از مکان تاثیر گذار است؟ و دوم اینکه آیا چنین ویژ ی ای را برای محلات نوساز نیز می توان در نظر رفت؟. رسیدن به راه حل کارآمد در این زمینه ملزم به پذیرش این نکته می باشد که در محلات قدیمی شهرهای تاریخی ایران بی شمار نشانه ازرنگ تعلق بر جای مانده از ساکنین آن می توان مشاهده کرد، و با تفکری پویا می توان از بسترهای موجود در بافت های نوساز برای سترش هنرهای دستی بومی تلاش کرد . در این پژوهش برا روش توصریفی وتحلیلی همراه با برداشت های میدانی، و نیز با استناد به معیارها و شاخص های زیبایی شناختی تاثیر مابین ادراک حسی و حس مکان بررسی شده است. در بررسی ها از رویکردهای ذهنی زیباشناسی شهری با رویکرد روان شناسانه بهره گرفته شده است.