طرح ریزی و مدیریت مجموعه شهری تهران از رویکردها تا رویدادها

روند پرشتاب تحولات سرزمینی در ایران از منظر چیدمان سکونتگاها (به ویژه در طول 50 سال اخیر) در تبعیت از دلایل متعدد جغرافیایی ، اقتصادی و سیاسی نشان از شکاف روزافزون منطقه ای و بروز پدیده " قطبی شدن" جمعیت درکلانشهرهای کشور دارد . چنانکه بیش از 40 درصد جمعیت شهری ایران در سال 1390 صرفا در 10 شهر نخست ایران ، سکونت داشته اند .این روند ضمن وسعت بخشیدن به اندام کلانشهرهای کشور موجب به وجود آمدن شهرهای متعددی در پیرامون شهر اصلی و ایجاد مراکز ثقل جمعیتی و تعدد مدیریت های موثر بر توسعه سرزمینی را در این پهنه ها ، موجب شده است .این ویژگی موجب ایجاد مجموعه های شهری در برخی از مناطق کشور و به ویژه در عرصه پایتخت و پیرامون آن شده و لزوم همسویی و هم پیوندی در اعمال قوانین ، رویکردها و سیاستهای توسعه سرزمینی را به ضرورتی اجتناب ناپذیر تبدیل نموده است . این مقاله با رویکردی متاثر از مفاهیم آینده پژوهی تلاش خواهد داشت تا ضمن بازخوانی ازکلیه مقررات حقوقی در خصوص مجموعه شهری تهران از سال 1374 تا کنون ، رویدادهایی را مورد تحلیل قرار دهد که در صورت تدوام روندهای موجود می تواند بزرگترین چالش های توسعه سرزمینی را در فردای این زاد و بوم ایجاد نماید و با بیان مصادیق مشخص ، موضوع شکاف عمیق مابین رویکردهای مصوبات مربوط با مجموعه شهری تهران با رویدادهای شکل گرفته در طول سالهای اخیر را به بوته تحلیل بسپارد .

کلیدواژه ها:

مجموعه شهری تهران ، آینده نگاری سازمان فضایی استان تهران ، مدیریت یکپارچه سرزمینی ، قوانین ومقررات