بهینه سازی مقدار دمولسیفایر مصرفی جهت جداسازی آب و نفت و امکان سنجی بهبود عملکرد آن در پساب خروجی پالایشگاهها

استخراج نفت خام از منابع زیر زمینی اغلب منجر به ایجاد امولسیونهای پایدار آب در نفت می شود. امولسیفایرهای به وجود آورنده این سیستم مواد فعال سطحی موجود در نفت خام به ویژه رزین های نفتی و آسفالتین هستند. به دلیل ویسکوزیته بالای امولسیونهای فوق الذکر عملیات پمپاژ و جابجایی نفت خام همراه با آب و نمک دشوار خواهد بود. بر این اساس شکستن این امولسیون قبل از انجام هرگونه جابجایی و نقل و انتقال لازم است. تاثیر غلظتهای مختلف دمولسیفایر بر میزان جداسازی آب و تاثیر نوع و مقدار جاذبهای کربن اکتیو اصلاح نشده و اصلاح شده بر مقدار حذف ترکیبات آلی معلق در آب مورد سنجش قرار گرفتند. غلظت های اولیه و نهایی آب در حالت امولسیونی آب در نفت به وسیله روش کارل فیشر و نفت در آب به وسیله تکنیک اسپکتروفوتومتری در ناحیه ماوراء بنفش تعیین شدند. تطابق نتایج تجربی با ایزوترمهای غیر خطی لانگمویر، فروندلیچ، تمکین، هیل، سیپس، تاث، کوبله کوریگان، خان، رادکه-پراستنیس، فریتز شلاندر 4 پارامتری، بادو، یونیلان، ولمر، هیل دبوئر، دوبینین استاخوف، کلر، ایوانوویچ، کیسلیوف، یوسنس، دوبینین رادوشکوویچ و ردلیچ پترسون در سیستم ناپیوسته مورد بررسی قرار گرفته و پارامترهای هر یک از آنها این محدوده ها تعیین شده است. توابع خطا برای هر یک از این ایزوترمها محاسبه و تجزیه و تحلیل شده است.

کلیدواژه ها:

نفت ، دمولسیفایر ، بهینه سازی ، تصفیه پساب