سودابه محمدزاده - گروه معماری ، پردیس علوم و تحقیقات اردبیل ، دانشگاه آزاد اسلامی ، اردبیل، ایران
علی جوان فروزنده - گروه معماری ، واحد اردبیل ، دانشگاه آزاد اسلامی ، اردبیل ، ایران

طراحی، برنامه ریزی و تامین حداقل استانداردها برای سکونتگاه های موقت، ازحقوق و احتیاجات اولیه و اساسی کسانی است که در معرضسوانح و یا درگیری ها قرار می گیرند. باید دانست که مردم پس از سانحه بی خانمان می شوند و نه فقط بی ساختمان این به آنمعنی است که خانوار، در اثر وقوع یک سانحه، هستی و اندوخته مادی و معنوی سالیان خود را به یکباره نابود شده می یابد بنابراین،سرپناه، به عنوان فضایی برای ایجاد آرامش، امنیت، اطمینان خاطر و بازتوانی روانی و روحی فرد آسیب دیده باید مورد توجه جدی قرارگیرد.در این راستا، موضوع سوگونتگاه موقت در یک مفهوم همه جانبه، نه فقط به عنوان یک محصول کالبدی، بلکه بصورت فرایند و درحدمیانه اسکان اضطراری تا اسکان دائم در وجوه گوناگون مورد کنکاش قرار می گیرد. (سرتیپی پور، 1390)عوارض نامطلوب آوارگی ناشی از سوانح غیر متقربه، جستجو ی شیوه های سریع و مناسب اسکان در شرایط اضظرار و موقت را به یکی ازمهمترین مراحل بازسازی مبدل نموده است هرچند اسکان موقت دوره ای کوتاه از مدت زمان بازسازی تا استقرار دائم و اسکان اضطراردوره ای به مراتب کوتاهتر از آن را شامل می شود اما غفلت از کیفیت زندگی سانحه دیدگان در این دو مرحله می تواند عواقب نا مطلوب وگاه جبران ناپذیری بر آسیب دیدگان داشته باشد. (فلاحی، 1386)

سکونتگاه موقت، سانحه، بازسازی، مصالح بومی، برنامه ریزی