حکمرانی خوب در مدیریت شهری

هم زمان با سرعت گرفتن روند شهر نشینی ، وضعیت آینده هر شهر رقم می خورد . بنابراین درک وارتقا قابلیت زیستی شهرها موضوعی است که نمی توان نسبت به آن بی تفاوت بود . در این میان ایران نیز طی دهه های گذشته مانند بسیاری از کشورهای در حال توسعه با مقوله شهر نشینی و پیامدهای مثبت و منفی آن مواجه شده است . هر چند شهر نشینی در ایران با سرعت هایی متفاوت صورتپذیرفته ، اما عدم توجه به ظرفیت شهرها و تجهیز نکردن آن ها برای بهره مندی از آثار مثبت این پدیده رو به رشد ، منجر به بروز مسائل و مشکلاتی در هر سه حوزه حکمرانی شهری یعنی ادارهسیاسی ، مدیریت منابع اجتماعی و اقتصادی و تدوین سیاست های اجرایی می شود . آنچه امروزه در اداره امور شهر مورد توجه و تاکید قرار می گیرد ، بهره گیری از الگوی حکمرانی خوبو مطلوب شهری بوده که در آن دولت ، شهروندان ، نهادهای خصوصی در یک جریان افقی و فرا بخشی به مشارکت می پردازند . در این صورت است که می توان امیدوار به حل مشکلات و معضلاتساختاری و کارکردی شهرها بود . بر پایه اصول و اهداف حاکم بر حکمرانی خوب شهری دولت ها به تنهایی قادر به پاسخ گویی نیازهای جدید نیستند و ضروریست با افزایش انعطاف و قابلیت های خود ازطریق جذب نیروهای فعال در نهادهای عمومی و درگیر نمودن شهروندان در مراحل تصمیم گیری به عنوان ذینفعان اصلی ، توان پاسخ گویی به نیازهای جدید را افزایش دهند . در این مقاله سعی شده با توجه به مفهوم حکمرانی شهری ، جایگاه شهرداری و مسئولیت آن در چگونگی حکمرانی شهری مشخص شود و با اشاره به مدل های مطرح در این حوزه ابتدا الگوی مدیریت شهری تعیین و سپس با معرفی شاخص های حکمرانی خوب شهری تا حد امکان مفاهیم و مدل های اصلی و وابسته به این نوع حکمرانی توصیف شود .

کلیدواژه ها:

حکمرانی شهری ، مدیریت شهری ، حکمرانی خوب شهری ، مشارکت