آرتمیز محمدی برنجه - موسسه غیرانتفاعی سبز آمل
فیروزه بابائیان - موسسه غیرانتفاعی سبز آمل

تاریخچه اولین تعریف اصطلاح توانمندسازی به سال 1788 برمیگردد که در آن توانمندسازی را به عنوان تفویض اختیار در نقش سازمانی خود میدانستند که این اختیار بایستی در نقش سازمانی فرد دیده شود یا به وی اعطا شود. از گذشته انسانهابرای چرخه حیات و کنار آمدن با پدیدهها، مبادرت به تأسیس و گسترش سازمانها کردهاند تا از طریق آن بتوانند اهداف و نیازهای خود را محقق سازند. با وجود پیشرفت های عظیماخیر در عرصههای مختلف انسانها همچنان مهرههای اصلی سازمان را تشکیل میدهند به طوریکه موفقیت سازمانها در جهت تحقق اهدافشان وابسته به نحوه نگرش آنان نسبت بهانسان و چگونگی به کارگیری این نیروها است . روابط انسانی و توجه به شخصی انسانی از قرنها پیش مطرح بوده اما تا قبل از قرن بیستم پدیدهای گمنام و ناشناخته بود. زیرا قبل از انقلاب صنعتی، ارزش انسان؛ ماشین آلات و ابزار مکانیکیبرابر دانسته میشد. در این دوره روابطی که بین کارگران و کارفرمایان وجود داش بسیار سهل و ساده بود و معمولاً کارفرمایان آنچه را که خواستار آن بودند به کارگران تحمیل میکردند )پرهیزگار،1368 ص، 59 (. اما در سال 1800 م، رابرت آون به نقش روابط انسانی در سازمانها توجه کرد. پس از او در سال 1835 م، آندرواور عامل انسانی را در امر تولید مورد بحث قرارداد واهمی آن را تشریح کرد پس از ایرن دو دانشرمند وینسون نکات مهمی را بر بنیاد ریشهای روابط انسانی افزون نموده اس . ) آهن چیان 1374 ، ص 30