بررسی علل تخریب آسفالت مسیرهای شیب دار شهرکامیاران و ارائه راهکارهای پیشنهادی

شهر کامیاران در غرب ایران و در جنوب استان کردستان واقع شده و دارای مساحتی معادل ۲۰۹۴/۴ کیلومتر مربع می باشد. از این مساحت ۱۶۹۲/۶ کیلومتر مربع آن را ارتفاعات و ۳۵۶/۸ کیلومتر مربع را اراضی پست به صورت دشت های پراکنده، تشکیل داده است. این شهر طبق طبقه بندی اقلیمی، دارای اقلیم نیمه مرطوب می باشد. تخریب سریع آسفالت خیابان های کامیاران یکی از مهم ترین مسائل ومشکلات این شهر می باشد. در این مقاله، نتایج یک مطالعه آزمایشگاهی درباره علل تخریب این مسیرها ارائه شده است. برای این منظور نمونه هایی از یک مسیر شیب دار آسفالتی اخذ گردیده و بر روی آنها آزمایش هایی انجام شده است. این آزمایش ها بر روی مصالح مورد استفاده برای لایه های زیر اساس و اساس جاده، با درنظر گرفتن ضوابط و مقررات آیین نامه های معتبر در مورد لایه های روسازی، انجام شده است. نتایج مطالعات نشان می دهد که علاوه بر عواملی چون عدم رعایت ضوابط آیین نامه ها در آماده سازی لایه های روسازی و زیر سازی مسیر، عمدتآ پارامترهایی مربوط به بافت و ویژگی های سازندها و نفوذ آب های ناشی از نزولات جوی و فرآیند یخبندان و ذوب شدن های متوالی نیز در تخریب لایه های روسازی آسفالتی موثر می باشند. نتایج آزمایشگاه ها نشان می دهد که درصد سازندهای ریز دانه رسی نسبت به شن و ماسه در اغلب نمونه های آزمایشگاهی بیش از حد مجاز بوده و هم چنین مقادیر حدود اتربرگ بخش ریزدانه رسی نیز بالاتر از حد مجاز می باشد. .با بررسی نتایج مطالعات و جمع بندی آنها، راهکارهای پیشنهادی جهت افزایش دوام و پایداری آسفالت مسیرهای شیبدار شهر کامیاران ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

ژلیفراکسیون ، درصد شکستگی ، تخریب آسفالت ، حد روانی ، شاخص خمیری