بررسی تطبیقی نماد «رنگ» و «رنگواره» در ادبیات غنایی (با تکیه و تأکید بر هفت پیکر نظامی و اشعار شهریار)

درباره قدرت کلمات در زبانها و فرهنگ های مختلف، مطالب بسیاری گفته و نوشته شده و همهی آنها، تأیید همین نکته است کهکلمات قدرت بسیار دارند و بدیهی است که گاه حیات شعری یک شاعر را تحت تأثیر خود قرار می دهد. گاهی شاعر سخن گفتن را از طریق کلماتیکه نماد، رمز و سمبول هستند، برای خود یک اصل قرار داده است و از این طریق، بینیاز از شرح موضوعات گوناگون و بسط سخن است «رنگ»بعنوان برجسته ترین عنصر در حوزه محسوسات، از دیرباز تا کنون مورد توجه انسان بوده و همواره روح وروان آدمی را مسحور قدرت خود کردهاست. امروزه رنگ مهمترین عنصر در بروز خلاقیت های هنری و بهره وری محسوب می شود، و شاعران بعنوان زیبا شناسان جهان آفرینش ازواژگان رنگین در عینی تر شدن ایماژهای شاعرانه و گاه در راستای تبیین مفاهیم بیان ناشدنی فضای نمادین اشعار خویش بهره ها برده اند. با اندکیتأمل در اشعار شهریار و هفتپیکر نظامی، که نمونه شاخص استفاده از کاربرد بومی رنگ است، می توان دریافت که این شاعران ژرف نگر گاهی برایبیان مقاصد درونی خویش، از مفاهیم و نمادهای متعدد و متنوعی بهره گرفته اند. در این پژوهش، ابتدا نمادهای موجود مرتبط با موضوع پژوهش،«رنگ و رنگواره»، در شعر شاعران مذکور استخراج و سپس با ارائه مصراع هایی که نماد مورد نظر در آن درج شده است، به شرح، توضیح و تبیین نمادهای موجود در اشعار این شاعران پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

نماد ، رنگ و رنگواره ، شعر معاصر ، هفت پیکر نظامی