بازتاب موسیقی محلی در داستان های نویسندگان جنوب (استان بوشهر)

موسیقی محلی در جوامع مختلف همواره از قدیم وجود داشته و نمایانگر دردها، رنج ها و احساسات مردم عادی در طول تاریخ بوده است. موسیقیمحلی هر منطقه، میراث معنوی نسل های پیشین است؛ زیرا ریشه در سنت آن اقلیم دارد و بازتاب حوادث تاریخی و اجتماعی آن منطقه است.موسیقی محلی در بین مردم بوشهر از جایگاه ویژهای برخوردار است و در شکل های مختلفی- که تا حدودی متأثر از موسیقی مهاجران این منطقهبه ویژه آفریقا است- اجرا میشود. در حقیقت می توان گفت که موسیقی با همه مراحل زندگی مردم این سامان همراه و همگام بوده است. موسیقیمحلی این منطقه، در مقوله هایی، چون «یزله کردن»، « نی مه»، «بیت خوانی»، «چاووشی»، «شبالو» و «شروه یا فایزخوانی» ظاهر می شود؛ همچنین استفاده از لوازم موسیقی مثل «نی انبان» و «نی جفتی» (مربوط به سور و عروسی) یا «بوق» و «سنج» و «دمام» (مربوط به عزا) نیز در این ناحیه دارای اهمیتی ویژه است. این مؤلفه فرهنگی در آثار داستان نویسان این سامان به ویژه صادق چوبک، منیرو روانی پور و رسول پرویزی با رنگ و بویکاملاً اقلیمی نمایش داده میشوند. در واقع این مسئله نشان میدهد که این نویسندگان تا حدود زیادی تحت تأثیر فرهنگ بومی خود بوده اند و تمامتلاش شان بر آن بوده است تا بتوانند هرچه بهتر آن را در داستان های خود نمایان سازند.

کلیدواژه ها:

استان بوشهر ، فرهنگ عامیانه ، موسیقی محلی ، داستان نویسان جنوب