بررسی اهمیت فضاهای ورودی در خانه های سنتی ایرانی (اصفهان) و ارائه راهبرد در بقای ورودی خانه های معاصر

یکی از عناصر قابل توجه در معماری ایرانی فضاهای ورودی است.فضای ورودی نسبت به سایر فضاها از ویژگی ها و امتیازات خاصی برخوردار است،زیرا علاوه بر کارکرد اصلی آن به عنوان یک فضای ارتباطی، از لحاظ بصری و ادارکی نیز فضایی رابط بین یک بنا با فضاهای شهری است و غالبا معیاری برای تشخیص ارزش است و می توان هویت معماری سنتی کشور را در آن مشاهده کرد.این موضوع، توجه به بررسی این فضا را ضروری می سازد، به ویژه ان که ملاحظه می شود که نه تنها روند تکاملی طراحی فضاهای ورودی در معماری معاصر ایران متوقف شده، بلکه آثار موجود نشان دهنده یک روند نزولی و انحطاطی در بسیاری از موارد است. علاوه بر این عدم تمایز عرصه های عمومی، نمیه عمومی و خصوصی، عدم تفکیک فضای عبور با فضای دسترسی ، فقدان خوانایی فضای ورودی، فقدان یا ضعف کارکردهای اجتماعی و فرهنگی ورودی ها و بی توجهی به طراحی فضاهای ورودی متناسب با کارکرد بنا از دیگر نکاتی هستند که در بسیاری از درودی ها بناهای معاصر مشاهده می شوند، در حالی که معماری سنتی الگوهای معین ، شناخته شده و کارامدی وجود داشته است.این پژوهش سعی بر آن دارد تا رویکردی توصیفی تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانه ای و مطالعات میدانی (نمونه موردی: ورودی خانه های اصفهان)، عناصر و عوامل تاثیر گذار در ورودی خانه هایی که هویت تاریخی و ملی را بیان می کنند ، مورد بررسی قرار داده و با شیوه ای کاربردی به رهیافتی نوین ارائه الگوی مناسبی جهت استفاده از ورودی خانه های سنتی ایرانی، در خانه های امروزی دست پیدا کند.

کلیدواژه ها:

اجزای ورودی ، خانه های سنتی ایران ، کارکردهای ورودی ، اصفهان