شیوه اساس تنهایی براحساس و اجتماعی خود اثربخشی بینی پیش پروری فرزندهای

هدف از این پژوهش، پیش بینی خود اثربخشی اجتماعی و احساس تنهایی بر اساس شیوه های فرزندپروری بود. روش تحقیق مورد استفاد این پژوهش، روش توصیفی به شیوه همبستگی بوده است، جامعه آماری متشکل از 4055 دانش آموز پیش دانشگاهی دختر و پسر متوسطهشهر یزد بود. حجم نمونه شامل 302 نفر دانش آموز می باشد که به شیوه نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند . جهتگردآوری اطلاعات از پرسشنامه های خوداثربخشی کودکان و نوجوانان، احساس تنهایی و والدگری )فرم کودک( استفاده شد . در تحلیل داده ها از رگرسیون چندگانه به شیوه همزمان استفاده شد . نتایج نشان داد که والدگری مثبت و والدگری کارآمد نقش معناداری را برای پیشبینی خوداثر بخشی اجتماعی ایفا می کند . همچنین ابتدا والدگری کارآمد به طور منفی احساس تنهایی را پیش بینی می کند و سپسوالدگری ناکارآمد به طور مثبت نقش معناداری را برای پیش بینی احساس تنهایی ایفا می کند . همچنین والدگری مثبت و والدگری کارآمد نقش معناداری را برای پیش بینی خوداثربخشی اجتماعی در دختران ایفا می کند. اما در پسران سبک والدگری، قدرت پیش بینی کنندگی معناداری برای خوداثربخشی اجتماعی نداشت . در مورد احساس تنهایی در دختران والدگری ناکارآمد و تنبیه بدنی پیش بینی کننده احساستنهایی بودند و در پسران تنبیه بدنی و اقتدار و نظارت ضعیف به طور مثبت و مشارکت پدر به طور منفی احساس تنهایی را پیش بینی می نمود .

کلیدواژه ها:

خوداثربخشی اجتماعی ، احساس تنهایی ، شیوه های فرزندپروری