فرشته صابری - کارشناسی ارشد حسابداری،دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد
ابوالفضل آخوندزاده - استادیار دانشگاه،رشته مدیریت بازرگانی،دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد

بر اساس ادبیات موجود، مدیران یا برای رسیدن به منافع شخصی همچون افزایش منابع تحت کنترل و افزایش اعتبار خود و یا اطمینان بیش از حد به توانایی خود ،بیش از حد سرمایه گذاری می کنند. محققین بر این گفتار اتفاق نظر دارند که به عنوان یک مکانیسم نظارتی،کیفیت گزارشگری مالی،ظرفیت مدیران را برای سرمایه گذاری بیش از حد کاهش می دهد. در واقع،طرف های درگیر در اتخاذ تصمیم های سرمایه گذاری ممکن است از فعالیت های مدیریت سود غافل باشند. اگر این چنین باشد،تصمیم های سرمایه گذاری آن ها ممکن است مطابق با ارقام حسابداری اتخاذ گردد که به انعکاس ظرفیت شرکت برای ایجاد ارزش سهامدار اعتقاد دارند. با توجه به مطالعه فردریکسون و همکاران(1988)،سال های اولیه دوره تصدی مدیران با یک دوره آسیب پذیری شدید همراه است. در حقیقت،مدیران تازه منصوب شده، از سوی کمیته ها و سهامداران تحت نظارت هستند. پس از آن، مدیران به احتمال بسیار تمایل در به دست آوردن قدرت در داخل شرکت دارند. از آنجا که دوره تصدی بیشتر با احتمال زیاد به افزایش نفوذ مدیران هم در تخصیص منابع شرکت و هم در روش های حسابداری منجر می گردد،پیش بینی می شود که تأثیر سرمایه گذاری بیش از اندازه در دستکاری سود های پس از آن مشروط به طول خدمت مدیرعامل است. لذا، ارتباط مثبت بین سرمایه گذاری بیش ز اندازه و مدیریت سود، فقط برای مدیرانی با دوره تصدی بالا انتظار می رود نه برای مدیران تازه منصوب شده.

مدیریت سود،سرمایه گذاری بیش از حد یا ناکارایی سرمایه گذاری،دوره ی تصدی مدیریت