امیر اراسته - استادیار گروه میکروبیولوژی واحد رشت دانشگاه آزاد اسلامی رشت ایران
علی صالح زاده - استادیار گروه میکروبیولوژی واحد رشت دانشگاه آزاد اسلامی رشت ایران
سمیه عطایی جلیسه - استادیار گروه میکروبیولوژی واحد رشت دانشگاه آزاد اسلامی رشت ایران
زهرا قنبری تمرین - دانشجوی کارشناسی گروه میکروبیولوژی، واحد رشت دانشگاه آزاد اسلامی رشت ایران

سیاه زخم نوعی بیماری است که از طریق تماس یا مصرف محصولات آلوده به انسان انتقال می یابد. عامل این بیماری باسیل آنتراسیس است که با تولید هاگ در محیط منتشر می شود نام دیگر آن باسیل شاربن بوده و بصورت کلنیهای سفید مایل به خاکستری به قطر 2-3 میلیمتر در محیط کشت دیده می شود. اثبات توانایی سیاه زخم در کشتن انسانها به سال 1979 بر می گردد که به طور اتفاقی هاگهای سیاه زخم از یک مرکز تولید رد روسیه رها شد. مهمترین عامل بیماریزای باکتری توکسین آن است که دارای سه بخش فاکتور ادم EF، آنتی ژن حفاظت بخش PA و فاکتور مرگ آور LF می باشد بیمار به سه شکل سیاه زخم پوستی، ششی و گوارشی دیده می شود . عفونت پوستی با خارش شروع شده و ظرف چند روز به تاول چرکی تبدیل می شود. نوع ششی با رسیدن باکتری به آلوئولهای ریوی بوجود می آید. فرم گوارشی از طریق غذای آلوده و ورود آن به دستگاه گوارش ایجاد می گردد و با التهاب شدید روده مشخص می شود. باسیلوس آنتراسیس علیرغم بیماریزای بالایی که دارد امروزه کاربردهای زیادی در بیوتکنولوزی یافته است برخی از این کاربردها شامل استفاده بعنوان جنگ افزار، تولید دکسترو، تصفیه پسماندهای زیستی، تولید آنزمیهای مختلف مثل لیاز و افزودنی های غذایی مانند اسید سیتریک اسید گلوتامیک فروانوز و شیرین کننده ها مثل شربت گلوکز، شربع با درصد بالای فروکتوز HFCS، آسپارتام، تاوماتین thaumatin و گزیلیتول xylitol می باشد.

باسیلوس آنتراسیس، سیاه زخم، زیست فناوری