احمد اربابی - دانشگاه آزاد اسلامی، واحد زاهدان، دانشکده حقوق و علوم سیاسی،گروه حقوق، زاهدان، ایران
عسکر جلالیان - دانشیار گروه حقوق دانشگاه پیام نور تهران مرکز

اینکه چه چیزی می تواند به عنوان امضای الکترونیک استفاده شود یک مسئله حقوقی است، زیر ا پردازش فنی اطلاعات یا داده ها زمانی می تواند به عنوان امضاء به کار گرفته شود که قانون چنین اعتبار و اجازه ای به آن داده باشد. در مورد امضای الکترونیک ابتدا نگاه ها معطوف جنبه های اجرایی، فنی و تأمین امنیت آن است و سپس نوبت به جنبه های حقوقی می رسد . امضای الکترونیکی مطابق ماده 10 طرح باید دارای چهار شرط باشد: منحصربه فرد باشد، هویت امضاکننده داده پیام را معلوم کند، به وسیله امضاکننده و تحت اراده انحصاری او صادر شده باشد و به نحوی تولید و متصل به داده شود که هر تغییری در داده پیام قابل تشخیص باشد. بر این اساس پژوهش حاضر با عنوان ارزش حقوقی امضای الکترونیکی در اسناد الکترونیکی به بررسی ارزش حقوقی امضای الکترونیکی می پردازد. روش انجام پژوهش توصیفی تحلیلی می باشد. نتایج حاصل از پژوهش - نشان می دهد که: امضاء یک تأسیس حقوقی است و از همین رو امضای الکترونیک به عنوان یکی از مباحث حقوقی تجارت الکترونیک موردتوجه علم حقوق قرار می گیرد. نگاه به قوانین و مقررات موجود نشان می دهد که قانون گذاران کشورهای مختلف از طریق امضای الکترونیکی به خصوص با وصف «مطمئن» درصدد هستند که ویژگی های یک سند کاغذی ر ا تضمین کنند.

امضای الکترونیکی، اسناد الکترونیکی، امضاء