بررسی وضعیت تخصیص بیماران اورژانسی قلب و عروق و داخلی در پایگاه های اورژانس شهر شیراز و ارائه الگوی بهینه با استفاده از مدل حمل و نقل

مقدمه: تصمیم گیرندگان سلامت در تمام دنیا با منابع محدود و نیازهای نامحدود افراد جامعه روبه رو هستند. بنابراین تخصیص بهینه این منابع مخصوصاً در بخش سلامت و مهمتر از آن در سیستم اورژانس امری ضروری به نظر می رسد. هدف از انجام این پژوهش، تعیین میزان بهینه بودن تخصیص بیماران در پایگاه های اورژانس شهر شیراز به بیمارستان ها از طریق مدل حمل و نقل بود. روش ها: این پژوهش، مطالعه ای توصیفی- تحلیلی است که به صورت مقطعی انجام شد. جهت انجام این پژوهش سه نوع داده مورد نیاز بود: تعداد بیماران انتقال یافته از پایگاه های اورژانس به بیمارستان های دولتی، متوسط فاصله محل حادثه در محدوده پایگاه های مختلف تا بیمارستان های دولتی و تعداد تخت های بخش اورژانس، سپس مدل حمل و نقل با توجه به داده های به دست آمده در بالا، ساخته شد. آنگاه مدل را در برنامه Lingo قرار داده و جواب های بهینه به دست آمد. نتایج: با توجه به داده های به دست آمده از واحد اورژانس مرکزی مشخص شد که در شش ماه دوم سال 1388، تعداد بیماران دریافتی بیمارستان نمازی 4233، بیمارستان فقیهی 1087، بهشتی 1999 و علی اصغر 14 بوده است. پس از مدل سازی با قرار دادن مدل در نرم افزار Lingo نتایج تخصیص بیماران به این قرار بوده است: بیمارستان های نمازی 584، فقیهی 1529، بهشتی 3600 و علی اصغر 1620. بحث و نتیجه گیری: بر اساس یافته های به دست آمده از مدل سازی بهینه بخش اعظم بیماران باید به بیمارستان های بهشتی و علی اصغر منتقل شوند که این امر بیانگر این است که بیمارستان های فوق الذکر بایستی به لحاظ منابع انسانی و تجهیزات پزشکی مجهز شوند.

کلیدواژه ها:

تخصیص بهینه ، اورژانس ، مدل حمل و نقل