گیتا سنگستانی - عضو هیأت علمی گروه مامایی دانشکده پرستاری و مامائی دانشگاه علوم پزشکی همدان و عضو مرکز تحقیقات مراقبت های مادر و کودک پرستاری و مامائی
غلامحسین فلاحی نیا - عضو هیأت علمی گروه پرستاری داخلی و جراحی دانشکده پرستاری و مامائی دانشگاه علوم پزشکی همدان
نجیبه جعفریان - عضو هیأت علمی گروه پرستاری داخلی و جراحی دانشکده پرستاری و مامائی دانشگاه علوم پزشکی همدان

مقدمه و هدف : ارتباط درمانی عبارت از یک ارتباط معنی دار و هدفمند است که پرستار با بیمار در جهت حل مشکلات او و ایجاد واکنش های سازگارانه در وی برقرار می کند. این پژوهش به منظور تعیین میزان بکارگیری ارتباط درمانی توسط پرستاران بابیماران بستری در مراکز اورژانس همدان انجام گرفت. روش کار : در این مطالعه ت وصیفی، 74 پرستار در 444 ساعت مورد بررسی قرار گرفتند . داده ها از طریق مشاهده عملکردپرستاران که در هر شیفت بطریق تصادفی ساده انتخاب میشدند، کسب گردید . میزان ارتباط، شیوه ارتباط، ومیزان رضایت بیماران، با استفاده از چک لیست و یادداشت های مشاهده گر،و تکمیل پر سشنامه توسط بیماران مربوطه مشخص می گردید .دراستفاده شد. SPSS نهایت جهت تجزیه تحلیل داده ها از نرم افزار کامپیوتری نتایج : در مجموع تعداد برقراری ارتباط بین پرستار و بیمار در این مطالعه 787 فقره ثبت شد که طی یک شیفت کمترین آن 4بار و بیشترین آن 30 بار انجام شده است نتیجه نهایی : مجموعا نتایج حاکی از آن است که میزان برقراری ارتباط پرستاران در بخش های اورژانس ما مناسب و مطلوب نیست و از عوامل مهم آن میتوان به کمبود وقت ، محیط پر استرس و عدم توجه پرستاران به اهمیت ارتباط درمانی اشاره کرد

ارتباط ، بخش اورژانس ، بیمار ، پرستار