زینب شیونی
سیدمحمد موقرافضلی
سیدمصطفی موسوی
ملیکه بهشتی فر

معنویت از دیدگاه مؤلفان عبارت است از ارتباط با وجود متعالی، باور به غیب، باور به رشد و بالندگی انسان در راستای گذشتن از پیچ و خم های زندگی و تنظیم زندگی شخصی بر مبنای ارتباط با وجود متعالی و درک حضور دائمی وجود متعالی در هستی معنادار، سازمان یافته و جهت دار الوهی. این بعد وجودی انسان فطری و ذاتی است و با توجه به رشد و بالندگی انسان و در نتیجه انجام تمرینات و مناسک دینی متحول شده و ارتقا می یابد (غباری بناب و همکاران، 12: 1386). سلامت معنوی تجربه معنوی انساندر دو چشمانداز مختلف است: الف- چشمانداز سلامت مذهبی که بر چگونگی درک افراد از سلامتی در زندگی معنویشان هنگامی که با قدرتی بالاتر ارتباط دارند، متمرکز است، ب- چشمانداز سلامت وجودی که بر نگرانیهای اجتماعی و روانی افراد متمرکز است. سلامت وجودی در مورد این که چگونه افراد با خود، جامعه یا محیط سازگار می شوند، بحث می کند (بویوین و همکاران 2001: 1382).