علی اصغر داودی - آزمایشگاه تحقیقاتی ترمودینامیکی، دانشکده مهندسی شیمی دانشگاه علم و صنعت ایران
بهمن بهزادی - دانشگاه علم و صنعت ایران

حلالهای معمولی مانند بنزن که در صنایع نفت و گاز استفاده می شوند و یا آمین ها که در شیرین سازی گاز طبیعی کاربرد دارند، از لحاظ زیست محیطی دارای مشکلات متعددی هستند. از جمله این مشکلات می توان به فراریت این سیالات در دمای عملیاتی و تخلیه آنها به جو و یا مشکلات ناشی از خوردگی اشاره کرد. یکی از روش های کاهش آلودگی هوا در صنایع استفاده از حلال های غیر فرار است. از این رو، در سالهای اخیر دسته جدیدی از حلالها با عنوان «مایعات یونی» معرفی شده اند که از ویژگی های منحصر به فردی برخوردار هستند، خصوصا اینکه فشار بخار این مایعات عملا صفر می باشد؛ به آنها حلال های سبز نیز گفته می شود. برای استفاده از مایعت یونی و نیز شبیه سازی و طراحی واحدهای صنعتی توسعه ی مدل های ترمودینامیکی برای این مواد اجتناب ناپذیر است. در این کار مدل های ترمودینامیکی که در محاسبه حلالیت گازها در مایعات یونی استفاده می شوند بررسی گردیده اند و عملکرد آنها در پیش بینی حلالیت CO2 در مایعات یونی مقایسه شده است؛ از جمله این مدل ها می توان به مدل های ضرایب فعالیت مانند مدل های محلول های منظم، و معادلات مولکولی جدید مانند معادلات SWHC اشاره کرد.

مایعات یونی، دی اکسید کربن، معادلات حالت، ضرایب فعالیت، حلالیت، حلال های صنعتی