کیوان شعبانی مقدم - عضو هیئت علمی دانشگاه رازی
مجتبی نادری - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت ورزشی دانشگاه رازی

بخش عمدهای از خشونتها در ورزش، به شرکتکنندگان (ورزشکاران) محدود می شود که درواقع خطر بازی را پذیرفته اند. اما درباره رفتار خشونت-آمیز در قبال تماشاگران، کارکنان یا مردمی که در ورزشگاه مشغول تماشای بازی هستند چطور؟ بسیاری از حقوقدانان براین عقیده هستند که نگاهیکسانی به خشونت ورزشی و خشونت خیابانی در جامعه وجود ندارد و نسبت به اعمالی چون حمله و ایراد ضرب و جرح در محیط ورزش، با دیدهاغماض برخورد میشود. مخالفان خشونت ورزشی استدلال میکنند که با چشمپوشی از مجازاتهای لازم، وجدان اخلاقی جامعه نادیده گرفته می شود.وقوع رفتارهای نامناسب و غیرقابل قبول در ورزش که مجازات درخوری را بدنبال ندارد، ادراک برخی از افراد جامعه را نسبت به رفتار خوب و بداجتماعی تحت الشعاع قرار می دهد. البته روابط انسانی و اجتماعی ایجاب می کند که افراد در صورت حمله و تهاجم ناعادلانه دیگران ساکت نمانند وقانون نیز چنانچه کسانی را که در شرایط دفاع باشند مجازات نخواهد کرد. در این مقاله به بررسی دفاعیات مربوط به حمله و ایجاد ضرب وجرح درمحیط های ورزشی پرداخته می شود.

حقوق ورزش، دفاع، حمله بدنی،ایراد ضرب و جرح