بازسازی معادن، حلقه مفقودی توسعه پایدار معادن و منابع طبیعی ایران

بهره برداری از معادن با توجه به نیاز روزافزون بشر به مواد خام گسترشی چشم گیر دارد. سطح تخریب معادن و عوارض جانبی زیست محیطی با افزایش اندازه و ظرفیت معادن بیشتر می شود. از طرفی محصولات معدنی و هم منابع طبیعی و محیط زیست مورد نیاز بشر می باشند و نمی توان یکی را فدای دیگری کرد. بنابراین راه معقول برای حل مشکل تعامل بین این دو بخشف حفظ توازن و توسعه پایدار است. راهکار این تعامل بازسازی معدن است. بازسازی معدن در واقع توجه به احیای سطوح و اراضی مورد تخریب قرار گرفته بر اثر بهره برداری معادن می باشد. بازسازی معادن در کشورهای معدنی و توسعه یافته ی دنیا حدود سه دهه مورد تأکید و اجراست و در مواردی بعد از بازسازی درصد پوشش گیاهی و کیفیت محیط زیست محل بهتر از حالت قبل شده است. در ایران نیز در قوانین مربوطه مانند قانون معدن، به امر بازسازی معادن و تأمین مالی آن اشاره شده است. این در حالی است که علی رغم پیش بینی مواد قانونی و مجاری تأمین هزینه ی اقدامات احیایی در سطوح معدن کاری شده، این موضوع مورد غفلت واقع شده است. موضوعی که با پرداخت به آن و ایجاد آگاهی در این زمینه در بین متخصصان هر دو حوزه ی معادن و منابع طبیعی، می توان تقابل بین بهره برداری از معادن وحفاظت از منابع طبیعی را از بین برد و تعاملی سازنده بین متولیان بهره برداری از معادن و حفاظت از منابع طبیعی ایجاد کرد. با این رویکرد هم معدنکاری رونق خواهد داشت و هم منابع طبیعی مورد ترمیم و بازسازی قرار گرفته و برای نسل های بعدی حفظ خواهد شد.

کلیدواژه ها:

احیای منابع طبیعی ، قانون معادن ، سازمان جنگل ها و مراتع ، محیط زیست