ابوالقاسم راسخی بخشایش - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی رفاه اجتماعی دانشگاه تهران
مهدی ولی نسب - کارشناسی ارشد مطالعات توسعه دانشگاه تهران

ریشه ی تفکر توسعه شهرهای جدید در دنیا را می توان از یک سو به نگرانی در مورد پیامدهای اجتماعی و کالبدی شرایط زیست در شهرهای بزرگ و وجود انواع مشکلات چون شرایط نامناسب مسکونی، ازداحام، کمبود فرصت های شغلی و از سوی دیگر به فاصله ی طولانی محلکار و سکونت در حومه ی شهر های بزرگ و شرایط نامناسب زیست در برخی از مجتمع های زیستی برنامه ریزی نشده نسبت داد. بنابراینهمواره قصد بر آن بوده که محیط های زیست مناسب و عاری از مشکلات شهرهای بزرگ شکل گیرند. این پژوهش به منظور ارزیابی اجتماعی شهرهای جدید در ایران صورت گرفته است. روش پژوهش کتابخانه ای – اسنادی است. شهرهای جدید در ایران با وجود دستاوردهایی چند، با مشکلات و تهدیدهایی رو به رو بوده اند که از جمله این مشکلات عدم توجه به فرهنگ و آداب محلی، مشکل هویت شهرهای جدید و عدمحس تعلق به آنها، بیگانگی، عدم آشنایی با فرهنگ آپارتمان نشینی یا عدم سنخیت فرهنگ آپارتمان نشینی با آداب و رسوم ساکنان شهرهای جدید و... است. زندگی با فرهنگ آپارتمانی یک ضرورت امروزین است و ما نمی توانیم بدون پیدا کردن یک الگوی جایگزین مناسب با آداب و رسوم، آپارتمان نشینی را کنار بگذاریم. و باید تلاش شود تا شهرهای جدید از حالت خوابگاهی بودن و وابستگی به شهرهای بزرگ بیرون آیند تا ساکنان با رضایت بیشتری در شهرهای جدید ساکن و ماندگار شوند. و باید به نوعی نظریه خرده فرهنگی را در رابطه با شکل گیری روابط اجتماعی صمیمانه در قالب جدید بپزیریم.

شهرهای جدید، ارزیابی اجتماعی، حس تعلق، بیگانگی، آپارتمان نشینی