برنامهریزی توسعه پایدار شهرهای جدید و تأثیر آن بر شهر مادر نمونه موردی شهر جدید پرند

بررسی و شناخت وضعیت مناطق شهری و احداث آنها به لحاظ پایداری و توسعه پایدار، از مسائلی است که اخیر ا در فرهنگ برنامهریزی شهری مطرحشده است. استفاده از شاخصهای خدمات شهری، اجتماعی و کالبدی میتواند معیار مناسبی برایتعیین جایگاه شهرهای جدید و هم عاملی در جهت رفع مشکلات برای رسیدن به توسعه پایدار شهری باشد. نظر به اینکه شهر تهران از نظر مساحت و جمعیت اولین شهر کشور است و مهمترین کانون جذب جمعیت در ایران است، لذا محدودیتهایی از نظر امکانات، گسترش شهر و همچنین عدم توان جذب جمعیت بیشتر را پیش رو دارد، همچنین به دنبال پیدایش مسائلاقتصادی و اجتماعی و زیستمحیطی در کلانشهرها در نتیجه افت کیفیت زندگی در آنها به دلیل تراکم بیش از حد جمعیت و فعالیت، راهبرد احداث شهرهای جدید با هدف تمرکززدایی از مادر شهرها ارائه شده است. پژوهش حاضر با توجه به اینهدف سعی دارد به ارزیابی شهر جدید پرند به عنوان یکی از نمونههای قابلتعمیم کشور بپردازد. پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ ماهیت توصیفی تحلیلی - است و با اتکا بر یافتههای اسنادی و میدانی، به بررسی موضوع پرداخته شده است. ابزار جمعآوری دادهها پرسشنامه و مصاحبه است. سپس با استفاده از روشهای تحلیل کمی نظیر و AHP و SWOTمورد ارزیابی قرار گرفت. یافتههای این پژوهش نشان داد شهر جدید پرند در ایفای نقش خود که همانا جمعیتپذیری بخشی از مازاد جمعیت و تمرکززدایی از مادرشهر تهران بوده چندان موفق نبوده است. بخش زیادی از این عدم توفیق ناشی از عدم احداث متناسب زیرساختها و نبود زمینههای اشتغال و فعالیت در این شهر بوده که آن هم متأثر از ناکارآمدی مدیریت وبرنامهریزی متناسب با نیازهای توسعه شهری بوده است. نتیجه تحقیق حاضر استخراج 22 راهبرد توسعهای ) SO ،) محافظهکارانه ) ST (، تنوع ) WO ( و تدافعی ) WT ( از طریق تحلیل ) SWOT ( است.

کلیدواژه ها:

شهر ، شهرهای جدید ، برنامهریزی شهرهای جدید ، توسعه پایدار