بررسی الگوهای معماری ورودی درخانه های سنتی ایرانی و ارائه راهبرد در بقای ورودی خانه های معاصرخانه های شهر اصفهان

ورودی نقطه شروع رابطه مخاطب با اثر است و خصوصیاتی از آشنا بودن ، اشنا کردن ، قابلیت دیده شدن تا دعوت کنندگی را در خود دارد. ورودی، عنصر شاخص معماری ایرانیست که به عنوان فضای ارتباطی؛ بین بنا با فضاهای شهری شناخته شده وغالباً معیاری برای تشخیص ارزش است که می توان هویت معماری سنتی را درآن مشاهده کرد..بنابر این بررسی این موضوع می تواند ضروری باشد، چرا که ملاحظات نشان میدهند که نه تنها روند تکامل طراحی فضاهای ورودی در معماری معاصر ایران متوقف شده، بلکه یک روند نزولی و انحطاطی راطی می کند . علاوه بر این عدم تمایز عرصه های عمومی، نیمه عمومیوخصوصی، عدم تفکیک فضای عبور با فضای دسترسی ، فقدان خوانایی فضای ورودی، فقدان یا ضعف کارکردهای اجتماعی و فرهنگی ورودی ها و بی توجهی به طراحی فضاهای ورودی متناسب با کارکرد بنا از دیگر نکاتی هستند که در بسیاری ازورودی ها ی بناهای معاصر مشاهده می شوند، در حالی که در معماری سنتی الگوهای معین، شناخته شده و کارآمدی وجود داشته است. ایا الگوی ورودی خانه های سنتی می تواند در دوره معاصر ایرانی تاثیر گذار باشد.این پژوهش سعی بر آن دارد تا در رویکردی توصیفی تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای و مطالعات میدانی )نمونه موردی: ورودی خانه های اصفهان(، عناصر و عوامل تاثیر گذار در ورودی خانه هایی که هویت تاریخی و ملی ما را بیان می کنند؛ مورد بررسی قرار داده و با شیوه ای کاربردی به رهیافتی نوین برای ارائه الگوی مناسبی جهت استفاده از ورودی خانه های سنتی ایرانی، در خانه های امروزی دست پیدا کند.

کلیدواژه ها:

خانه های اصفهان ، اجزای ورودی ، اصول ترکیب کالبدی ورودی ، کارکردهای ورودی