وجوه مشترک برخی مضامین قرآن و حدیث در اشعار شاعران برحسته سبک خراسانی

قرآن استوارترین پناهگاه برای شاعران برجسته ی سبک خراسانی فردوسی ناصر خسرو و اسدی توسی بوده است پیوستگی و ارتباط مستقیم اشعار این شاعران بزرگ و معتقد با مفاهیم قرآنی احادیث و روایات ائمه بزرگوار بیانگر آشنایی با قرآن حدیث و مفاهیم دینی میباشد این مقال در پی کشف مبانی فکری اسدی توسی که درباره آفریننده هستی مرگ دنیا و عدالت انسان میاندیشد فردوسی که بینشی ژرف در صحنه های رزم دارد و ناصر خسرو که دوره ی طولانی از عمرش را در تبعید و انزوا گذراند میباشد هر سه این شاعران بلند آوازه برای آرامش روحی به قرآن پناه برده اند و این اطمینان در آثار شان به وضوح عیان است. با توجه به اینکه پیشینه ی شاعران فارسی بهره مند از قرآن و حدیث به آغاز و پیدایی شعر فارسی یعنی نیمه های سده ی سوم میرسد دستخوش آسیب گشته و به دست ما نرسیده است لذا اشعا ر شاعران برجسته سبک خراسانی فردوسی ناصر خسرو و اسدی توسی در ارتباط با مضامین قرآنی و احادیث ائمه و بزرگان دین به طور مستقل مورد کاوش قرار نگرفته است و به طور پراکنده و گذرا به این امر پرداخته شده است. مقاله ی حاضر بیانگر این نکته است که وجوه مشترک آیات قرآن کریم و احادیث ائمه را در اشعار این سه شاعر برجسته و بازتاب آن در دوره سبک خراسانی را منعکس سازد

کلیدواژه ها:

آیات قرآن ، احادیث ائمه ، فردوسی ، ناصر خسرو ، اسدی توسی ، تشابه معانی