نوستالژی و تجربه های غربت در قصاید ملک الشعرای بهار

شاعران آینه بازتاب حالات مهجوری و نوسانات دلتنگی اند و نوستالژی یا اندوه غربت در شعر فارسی از پیشینه کهنی برخوردار است در میان سرایندگان اسلوب کهن ملک الشعرای بهار که از قصیده سرایان نامی دوران مشروطه به این سو است. یکی از دلتنگ ترین شاعران نوستالژیک فارسی است. او از روزگارن جوانی به اقتضای شغل و نه میل باطن دیار مالوف خود را ترک گفته و راهی تهران شد و زان پس در تلاطم زندگی علاوه بر غربت تهران و ری تبعید و زندان را نیر تجربه کردم و در تمام دوران این اقامت همواره دریغاگو و بی تاب دیار خراسان و مردمانش بوده و در جای جای غربت قصایدش با لحنی محزون و دلتنگ از آن روزگار یاد کرده است. بهار تا واپسین روزهای زندگی داری حس نوستالژیک و غربت زدگی بود.