بررسی پایداری دینامیکی محلی و تغییرات زمانی بین گامها درحین راه رفتن بر اثر تلقین مثبت: یک مطالعهی اولیه

بررسی پایداری در حین راه رفتن از موارد اساسی در شناخت بهتر سیستم حرکتی انسان و کمک به ارتقاء کیفیت کنترل عصبی عضلانی او، است. مطالعات انجام شده بر روی تاثیر تلقین مثبت، بیانگر آن است که این تلقین میتواند برپارامترهای مربوط به سیستم حرکتی نظیر تقارن، هماهنگی، سرعت و نیرو تاثیر مثبت داشته باشد، اما تاثیر آن بر پایداری حرکتی هنوز مورد مطالعه قرار نگرفته است. هدف از این تحقیق، بررسی تاثیر تلقین مثبت بر پایداری دینامیکی محلی دراست. 62 )DFA( حین راه رفتن بر روی افراد سالم بر مبنای معیار بیشترین نمای لیاپانف و تغییرات زمانی بین گامها دانشجوی سالم به صورت اختیاری در این آزمایش شرکت کردند که دادههای مربوط به نیروی وارد شده به تردمیل در هنگام راه رفتن با حداکثر سرعت ممکن)قبل از رسیدن به آستانهی دویدن برای هر شخص( از آنها ثبت شده است.اینافراد در 3 گروه آزمایشیexp کنترل 1control I و کنترلcontrol II2 قرار گرفتند، افراد گروهexp ضمن دریافت تلقین کلامی مثبت مبنی بر موثر بودن تحریک الکتریکی عصب بر بهبود عملکرد حرکتی در حین راه رفتن،تحریک کم فرکانسی را بر عضلهی گاستروکنمیوس خود نیز دریافت نمودند. تحلیل آماری نتایج به دست آمده از این گروه در مقایسه با دو گروه دیگر که تلقین کلامی به آنها اعمال نمیشود، نشان میدهد از نظر تغییرات زمانی بین گامها گروه exp عملکرد بهتری دارند که به معنای تصادفی نبودن این تغییرات میباشد و در تحلیل آن میتوان گفت که سیستم اعصاب مرکزی با دریافت تلقین مثبت استراتژی منسجمتری را برای صدور فرمانهای حرکتی اتخاذ نموده است و میتواند منجر به افزایش پایداری گردد. اما از نظر نمای لیاپانف به عنوان معیاری برای سنجش پایداری،تفاوت چشمگیری بین گروهها وجو نداشت.

کلیدواژه ها:

تلقین مثبت ، راه رفتن ، پایداری دینامیکی محلی ، تغییرات زمانی گامها ، بیشترین نمای لیاپانف