باز بینی نمودهای عناصر هویت ساز در خانه های سنتی مازندران ( نمونه موردی : خانه کلبادی های ساری )

انسانها از ابتدای خلقت، دغدغه هویت داشتند. آنگاه که در دوره های پارینه سنگی بر دیوارهای غارها نقش طبیعت میزدند در واقع خود را تعریف می کردند. اینکه انسان کیست و به چه صفاتی متصف است معنای هویت اوست. در هنر و به تبع آن در معماری نیز، هویت انسانی متجلی می گردد. زیرا او همواره تعلق خود به ریشه ها و اصلش را در هنر خود به منصه ظهور می کشاند. معماری نیز یکی از اصلی ترین نمودهای کالبدی هویت هر جامعه است. هر ملتی با توجه به هویت بومی خویش، معماری خود را بنیان نهاده است. از طرفی مسکن به عنوان نخستین سر پناه هر انسان می تواند آیینه ی تمام نمای هویت فرد تلقی شود. شاید بهتر است برای یافتن پاسخی مناسب برای هویت جویی انسان به جایی که انسان در آن نخستین احساس تعلق مکانی را تجربه می کند، مراجعه کنیم. شاخص فقدان معماری با هویت، نا آگاهی از میراث گذشتگان و توانایی های فرهنگی خود و در نتیجه بیزاری از آن، گرایش به فرهنگ معماری بیگانه را توسعه می دهد. فرهنگ نو گرایی و تجدد طلبی، جایگزین فرهنگ اصیل و سنتی ایران شد. این امر منجر به تقلید کور کورانه از بیگانگان گردید و جوهره ی بنیادین معماری کشور را با چالش های فراوانی رو به رو کرد. در این مقاله بر آنیم تا پس از تشریح مفهوم هویت، نمودهای هویت در یک بنای مسکونی واقع در شهر ساری ،که نمادی از هویت معماری مازندران است را بررسی کنیم. نتایج این تحقیق بیانگر این مطلب است که چگونه تفکر غالب بر جامعه در طی زمان به هویت یک منطقه تبدیل می شوند و روی نحوه خلق یک اثر تاثیر گذار باشد. در واقع میتوان اذعان داشت روح اجتماع درجزء جزء عناصر معماری دمیده می شود.

کلیدواژه ها:

هویت ، مسکن ، معماری سنتی ، فضا