الناز چیت سازاول - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی بندر عباس

با گسترش روند شهرنشینی و رواج چشمگیر استفاده از وسایل نقلیه در سالهای اخیر در جهان و به وجود آمدن مشکلات زیادی از قبیل ترافیک، ازدحام و همچنین آلودگی های صوتی و زیست محیطی، توجه به مسئله ی پایداری امری بسیارضروری است. دستیابی به پایداری زمانی حاصل می شود که شهر در خدمت انسان باشد نه اتومبیل، لذا شهرهای پیاده محور یکی از ابعاد مهم پایداری است. پیاده مداری یکی ازمهمترین ویژگیهای فضای شهری موفق است. سیستم حمل و نقل شهری باید بتواند بدون آسیب به محیط زیست و محیط انسانی و اجتماعی شهری، به رشد خود ادامه دهد و آسایش و آرامش کاربران را با کمترین هزینه مهیا نماید.لازمه رسیدن به چنین حمل و نقل پایداری، کاهش وابستگی به اتومبیل می باشد. یکی از برنامه هایی که با اجرای عملی و صحیح آن می توان تا حد قابل توجهی آرامش را به سیستم حمل و نقل و عبور و مرور شهری بازگرداند ، توسعه حمل و نقل انسان گرا می باشد .نگرش توسعه پایدار در تلاش است تا مجددا ارتباط انسان را با محیط طبیعی بر قرار کند. یکی از قابلیت های مهم پیاده راه ها، برقراری تعاملات اجتماعی میان شهروندان است. بدون تردید پیاده راه سازی، فرهنگ استفاده صحیح از خودرو را نیز به شهروندان می آموزد تا پیاده روی را بر استفاده از خودرو ترجیح دهند و پیاده روی جزء ملزومات زندگی شهری گردد. این مقاله به ارائه راهکارهایی درجهت داشتن شهری بدون اتومبیل و خودکفا پرداخته است. نوشتار حاضر به روش توصیفی تحلیلی سعی برآن دارد که با طراحی پیاده راه سلامت روان، پیاده ها را ارتقا دهد و با حضور افراد حیات دوباره را، به شهرها بازگرداند.

شهر بدون ماشین، پیاده مداری، توسعه پایدار شهری، حمل ونقل انسان گرا