معماری بومی ایران

در گذشته روح فرهنگ دارای ثبات بیشتر، بدون پویایی بود. تمایزهای قبیله ای، قومی، نژادی، فواصل ،مرزهای عبور ناپذیر طبقاتی، وابستگیبه اقلیم ، سرزمین، آیینها تأثیر خود را روی شکل و فضای معماری بر جا می گذاشت این ویژگی ها موجب پیدایش تفاوتهای شکلی متمایزیدر الگوهای زندگی ، فضاهای زیستی و ابنیه ی نیایشی، آیینی و حتی سکونتگاهها می شد ولی تحوالت قرن حاضر موجب دگرگونی وتغییراتی در بین برخی جلوه های زندگی و فرهنگ جامعه شد. حرکت و روند معماری بومی از قرن 18 میلادی به صورتی جدیمورد توجه علاقه مندان آن قرار گرفته و تاکنون نیز این علاقه و توجه ادامه داشته است . در طول این زماندهه 1960 از اهمیتی خاص برخوردار است. در این دوران مطالعات و تحقیقات معماری بومی با هدف و نگرشجدید صورت گرفت و دنبال شد. تا سال 1960 ، اکثر مطالعات انجام شده بر روی معماری بومی، بر مبنایعلایق شخصی و اهداف فردی معدود علاقه مندان آن انجام می شد. لیکن پس از سال 1960 ، در نتیجه رشدو گسترش معماری مدرن و ظاهر شدن کمبودهای آن و پدیدار گردیدن شک و تردیدهایی نسبت به این نوعمعماری، مطالعات مربوط به معماری بومی با دیدگاهی نو و نیاتی جدید و در سطحی وسیعتر به وسیلهمحققین معماری مورد توجه قرار گرفت. این نگرش نه تنها در کشورهای غربی بلکه متعاقب آن در کشورهایدر حال توسعه و کشورهای اسلامی نیز بروز پیدا کرد . اثرات این موج به کشور ما ایران نیز رسید و پس از انقلاباسلامی با پدیدار شدن شرایط مساعدتر جامعه، با قوت و قدرت بیشتری پیگیری گردید .در این مفاله به معماریبومی ایران پرداخته می شود.