هندسه تطبیقی در آثار معماران ایرانی (دوره معاصر)

هندسه یکی از بنیان های هنری و معماری سنتی ایران است که در سراسر آثار فاخر به جای مانده از گذشته ، می توان نمودهایی از آن را مشاهده کرد. این مهم در معماری اهمیت بیشتری می یابد زیرا مبنای کار معماری «ساختن» است و برای ساختن لازم است از یک هندسه و نظم دقیق استفاده شود. نه تنها آثار معماری سنتی ایران از دوره باستان تا دوره اسلامی از هندسه بهره برده اند، معماری معاصر ایران نیز خودرا پای بند به این اصول معرفی می کند. این مقاله بر آن است تا ضمن شناخت دقیق از اصول هندسی موجود در معماری سنتی و ریشه هایفکری و مبانی نظری آن، تجلی آن را در آثار معماری معاصر مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد.پرسش های اصلی این پژوهش به شناخت اصول هندسی معماری سنتی و کیفیت کاربرد آن در معماری معاصر مربوط می شود. به عبارتدیگر، سوال اصلی آن است که آیا بهره گیری درست و منطقی از هندسه میتواند نقش مؤثری در خلق یک طرح مناسب و ایده ال داشته باشدبه شرط آن که احساس رضایت مندی و راحتی برای افراد داشته باشد.دستاوردهای پژوهش نشان دهنده آن هستند که استفاده از نظم هندسه در پلان همراه با بهره گیری از هندسه پنهان، و ایجاد درک هندسی بااستفاده از احساس ایستایی، بیش از سایر مفاهیم هندسی معماری سنتی، در معماری معاصر مورد توجه قرار گرفته اند. علاوه بر آن که بهرهگیری از کهن الگوها و نقش مایه های معماری سنتی همواره مورد نظر معماران معاصر بوده است.

کلیدواژه ها:

هندسه ، معماری معاصر ، نظم هندسه