رنگ و بیان اسطوره ای آن در معماری اسلامی

تجلی معنا دریک اثرهنری لزوما به معنای نسبت ذاتی آن معنا باآن اثرنیست زیرا گاهی یک اثرمی تواند محمل جریان معنا شود بدون آنکه نسبت ذاتی با معنا داشته باشد ازاین رو درنگارگری ایرانی این نسبت ذاتی معنا یافته و زبان و فرم خود را ازاهمان معنا اخذنموده و برهمین اساس به واقعیت های عالم برون وفادارنیست رنگ دراین نگارگری باعدم پیروی ازاصل یا واقع روایتگرعالمی دیگر و جهانی فراتر است رنگها هریک بنابرممیزات خویش متضمن معنایی سمبولیک هستند حالات روحانی نفسانی ادمی و نحوه تحقق وجود موجودات و امور درعالم همراه با بیان سمبولیک درساحت هنر توام بودها ست هنرمند چندان خود را درکارغرق می کند که دیگرنمی توان ظاهر کاررا بدون درنظر گرفتن باطن آ« که نمواجید اوست دریافت ازطرفی چون هررنگ و نوری مظهرعالمی تلقی گردیده است سالک خویش را درهرمرحله ازکار درمنزل و مقامی روحانی می بیند و رابطه روحی با جهان غیبی پیدا می کند سالک درطی مراحل سلوک رنگها و پرده های رنگین را که هریک ظهورعالمی ازعوامل است درصورت خیالی خویش می بیند

کلیدواژه ها:

تجلی معنا ، نقش رنگ ، بیان اسطوره ای ، حس آمیزی ، معماری اسلامی