طراحی معماری در بافت سنتی شهرهای ایران

گسترش فضایی بی رویه و بدون برنامه شهرهای بزرگ و متوسط کشور در چند دهه گذشته، باعث شکل گیری بافت های جدید شهری در مجاورت شهرها و جابجایی ساکنان و کاربری های شهری بهنواحی جدید گردیده است. در نتیجه این جابجایی، به تدریج بافت های قدیمی شهرها کارکرد و حیاتاجتماعی- اقتصادی خود را از دست داده اند و این بافت ها با از دست دادن حیات شهری خود، به سمترکود و فرسودگی گرایش پیدا کرده اند، بنابراین از الزامات معماری ما در عصر جدید، توجه به معماری اصیل سنتی و احیای معماری و بافت های تاریخی، ارزشمند، مردمی و دیرپای ایران است. زیرا زندگی،تمدن و فرهنگ زیست ما، اعم از شهری و روستایی در آنها متبلور شده و یکی از ضروریات تامین زندگی سالم و آرام، بازگشت به ارزش های زندگی پر معنی گذشته و احیا و به روز کردن معماری با هویت وارزشمند سنتی ایران است.لذا در این مقاله سعی شده پس از تعریف سنت و جایگاه آن در زندگی امروز و ذکر ویژگی معماری بافت های تاریخی شهرهای ایران به نکات و خصوصیات مشترک موجود در بافت های سنتی اشاره شود، بگونه ای که بتوان از آنها در طراحی بناهای جدید در کنار بافت های سنتی استفاده شود و با بکارگیری موارد بدست آمده از نتایج پژوهش گامی مثبت در جهت هماهنگی بناهای جدید با بافت سنتی برداشته شود.

کلیدواژه ها:

بافت سنتی ، معماری ایرانی ، شهر ، طراحی معماری