تاملی بر بنیان های تحزب گرایی درحقوق ایران (آسیب شناسی و علل ناکارآمدی آن از منظر حقوقی)

گستردگی و پیچیدگی مطالبات شهروندان در دنیای امروز، اغلب دولت ها را بر آن داشته که به مقوله تقسیم کار و کاهش تصدی گری خود تن دهند. این امر مستلزم به رسمیت شناختن نهادها و ارگان های غیردولتی می باشد. احزاب سیاسی نیز به عنوان نهادهای غیردولتی، حلقه واسطی هستند که دولت و ملت را به یکدیگر پیوند می دهند و می توانند علاوه بر پل ارتباطی، افزایش دهنده ظرفیت نظام سیاسی برای پاسخگویی به مطالبات شهروندان باشند. بر همین مبنا، احزاب یکی از پیامدهای دولت مدرن می باشند و دارای دو کارکرد بسیار مهم هستند از یک سو، سبب مشارکت گسترده شهروندان در جامعه و سبب مشروعیت بخشی به قدرت حاکم می شوند و از سوی دیگر، با کاهش تضاد و تعارض ها و دفع آن ها سبب ثبات نظام سیاسی. احزاب نوپا در کشورهای رو به توسعه با موانع و آسیب های بسیاری روبرو می باشند. نویسندگان در این مقاله ضمن بررسی علل ناکارآمدی حقوقی احزاب به آسیب های وارده بر آنها و ارائه راهکارهایی برای شکل گیری و تقویت فعالیت احزاب پرداخته اند