تبیین احساس تنهایی در سالمندان و تحلیل ان براساس تئوری رشد روانی-اجتماعی: یک مطالعه کیفی

مقدمه: تنهایی به طور کلی یک حس ذهنی است که درهمه انسان ها وجود دارد. اما بسیاری از مردم ممکن است از صحبت در مورد آن ،به دلیل برچسب خوردن احساس شرم داشته باشند. با افزایش سن و آغاز سالمندی، افراد به تدریج برخی از کارکردهای فیزیولوژیک و روانی-اجتماعی خود را ازدست می دهند. محرومیت از فعالیت های اجتماعی، سبب افزایش احساس تنهایی در افراد می شود. این مطالعه باهدف تبیین احساس تنهایی درسالمندان و تحلیل آن با تئوری رشد روانی-اجتماعی اریکسون انجام گرفته است. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کیفی وبا رویکرد تحلیل محتوی انجام شد. جامعه پژوهش شامل 12 نفر از سالمندان 85-86 سال مقیم شهر همدان بودند. نمونه گیری به صورت هدفمند شروع و با اشباع داده ها خاتمه یافت. برای جمع آوری داده ها از مصاحبه استفاده شد. تمامی مصاحبه ها ضبط و بلافاصله دست نویس شدند و داده ها با استفاده از تحلیل محتوی به روش قرار دادی تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: 187 کد اولیه از داده ها به دست آمد، پس از ادغام کدهای مشابه و دسته بندی آنها 7 زیرطبقه مفهوم سازی گردید و از زیر طبقات سه طبقه اصلی از داده ها استخراج شد. طبقات اصلی شامل: احساس بیگانه شدن، دوری از فعالیت های مورد علاقه و احساس خستگی و غم بود . درون مایه مشترک طبقات حسرت توام با دلتنگی بود. نتیجه گیری: با توجه به اینکه تنهایی در افراد مسن رایج است و با پیامدهای بهداشتی منفی از نظر سلامت جسمی و روانی همراه است، اتخاذ استراتژی های مداخله ای مناسب با استفاده ازتئوری رشد روانی-اجتماعی اریکسون، موجب کاهش تنهایی و بهبود کیفیت زندگی سالمندان و حس ارزشمندی در این دوره زندگی می گردد.

کلیدواژه ها:

سالمندی ، تئوری رشد روانی-اجتماعی اریکسون ، تنهایی