محمود محمد رضاپور طبری - دانشجوی دکتری عمران-آب، دانشگاه صنعتی امیرکبیر
رضا مکنون - استادیار دانشکده عمران و محیط زیست دانشگاه صنعتی امیرکبیر
تقی عبادی - استادیار دانشکده عمران و محیط زیست دانشگاه صنعتی امیرکبیر

کمیت و کیفیت منابع آبی قابل دسترس به عنوان مهمترین فاکتور محدود کننده توسعه در اکثر مناطق خشک و نیمه خشک جهان محسوب می شوند. مدیریت در استفاده تلفیقی از منابع آب، یکی از مهمترین گزینه هایی است که م یتواند جهت بهره برداری بهینه از منابع آبی قابل دسترس، مفید و مؤثر واقع شود. در این مقاله جهت برنامه ریزی بهره برداری تلفیقی مدلی با هدف حداقل نمودن میزان عدم تأمین نیاز سیستم با توجه به منابع آبی موجود تدوین گردید. در این راستا محدودیت های در نظر گرفته شده جهت مدلسازی عبارتند از: محدودیت برداشت از منابع، اولویت های مصرف در مناطق وبخش های مختلف، طرح های انتقال آب بین حوضه ای و میزان تقاضای سیستم. جهت همگرایی سریعتر مدل تدوین شده از مدل بهینه سازی الگوریتم ژنتیک مرحله ای استفاده شده است. با توجه به نتایج مدل بهینه سازی، دستورالعمل های بهره برداری از منابع به تفکیک برای مصارف شرب و کشاورزی به صورت سالانه و ماهانه برای سه افق کوتاه مدت، میان مدت و بلندمدت تدوین شده و مورد صحت سنجی قرار گرفت. نتایج این تحقیق نشا ن دهنده کارآیی بالای سیاست های ارائه شده جهت بهبود پتانسیل های آبی منطقه، جلوگیری از تلفات بی رویه و افزایش پایداری در سیستم آب زیرزمینی می باشد.

بهره برداری تلفیقی، الگوریتم ژنتیک مرحله ای، اطمینان پذیری، سیاست های بلندمدت