بررسی مبانی مسئولیت مدنی ناشی از تدلیس در نکاح در حقوق ایران و فقه امامیه

امروزه یکی از مشکلاتی که در ازدواج جوانان بسیار دیده می شود و به واسطه آن کانون خانوادگی در همان سال های ازدواج از هم پاشیده می شود ، عدم صداقت یکی از زوجین بوده که حجمی از پرونده های دادگاه ها را به خود اختصاص داده است. فریب در ازدواج غالبا دروغ بیان داشتن موارد متعددی از واقعیات زندگی مانند تحصیلات عالیه، شغل مناسب و ازدواج در گذشته می باشد. این فریب که به قصد ایجاد میل به ازدواج در طرف مقابل صورت می گیرد، ممکن است به سه صورت باشد : کتمان عیوب با وجود علم به آن؛ نمایاندن امری بر خلاف واقع؛ و یا به صورت عقد به وصف یا شرط کمال با علم به فقدان آن مانند: شرط به داشتن تحصیلات عالیه، تمکن مالی، موقعیت اجتماعی، شغل و سمت خاص، تجرد و غیره . در حقیقت عدم صداقت موجب تدلیس در امر ازدواج شده که یکی از موجبات فسخ نکاح است. ازاین رو است که در شرع مقدس اسلام، فریب در ازدواج که با عنوان تدلیس در نکاح شناخته شده است، با حکم به تحریم مواجه شده است. در اینجاست که قانون مسئولیت مدنی مطرح می گرددو ضرورت و اهمیت توجه به قواعد این قانون آشکار میگردد.همانطور که می دانیم هدف مسئولیت مدنی جبران خسارتها و مافاتی است که انسانها به عمد یا سهوا بر یکدیگر روا میدارند بنابراین در این مقاله سعی کردیم با استفاده از روش توصیفی تحلیلی و با گردآوری منابع از طریق مطالعه کتابخانه ای، ضمن تعریف تدلیس در ازدواج در فقه و حقوق و با استناد به مبانی حقوقی مسئولیت مدنی و نیز مبانی فقهی، به این امربپردازیم و نهایتا به این نتیجه رسیدیم که فسخ نکاح،تنها ضمانت اجرای مقابله با تدلیس در نکاح نمی باشد و طرف زیاندیده می تواند با استناد به قواعد عمومی مسئولیت مدنی،مطالبه خسارات خود را نیز بنماید

کلیدواژه ها:

مسئولیت مدنی ، تدلیس ، ضمان ، خسارت ، فسخ نکاح