رضا همت پور - دانشگاه آزاد اسلامی شرکت باتری سازی نیرو
حسن جوانشیر
علی چنگیزی
علی ابراهیمی کلاچایه

دانش به مثابه دارایی شرکت هاست. سازمان ها به یقین همواره در پی کسب دانش و استفاده از آن بوده اند. به هنگام استخدام، مدیران غالباً برای تجربه بیشتر از هوش ارزش قائل می شوند. زیرا از ارزش دانشی که به مرور زمان کسب شده و خود را به اثبات رسانده باشد به خوبی آگاهند. مدیرانی که تصمیم گیری ای سخت انجام می دهند، بیشتر به دنبال افرادی با تجربه هستند تا به جای جستجو برای یافتن اطلاعات در پایگاه های اطلاعاتی، دانش خود را مرتباً در معرض تصمیم گیری قرار دهند. این امر به خصوص در واحدهای عملیاتی - صنعتی به صورت یک نیاز، سطوح بالای تصمیم گیری را به خود مشغول نموده است. بر اساس مطالعات انجام شده، مدیران دو سوم اطلاعات دانش خود را از طریق گفتگوهای رودر رو یا تلفنی دریافت می کنند و تنها یک سوم اطلاعات مورد نیاز خود را از طریق مراجعه به نوشته ها و مدارک به دست می آورند. اکثر کارکنان شرکتها در صورت نیاز به نظر کارشناسی در مورد موضوعی خاص، با معدود کسانی مشورت می کنند که از تجربه و دانش کافی برخوردارند. دانش، شرکت ها را به حرکت در می آورد و به پیش می راند. دانش چیزی جدیدی نیست، اما پذیرش آشکار آن به عنوان سرمایه شرکت، امر جدیدی است. همانطور که درک نیاز به ضرورت مدیریت دانش و استفاده از آن به عنوان سرمایه، درست با همان دقتی که از دیگر شرمایه های ملموس شرکت استفاده می شود درکی جدید است. امروزه نیاز به بهره برداری هر چه بیشتر از دانش و مدیریت دانش بصورت شبکه ای منسجم و زنجیره وار در سازمان ها برای نیل به ارزشهای بالاتر از اهمیت بیشتری در مقایسه با سالهای قبل یافته است.

دانایی، مدیریت دانش، سازمان، شبکه دانش، ارزش آفرینی