بهره گیری مولانا از شخصیت ممتاز حضرت علی (ع) در مثنوی

مثنوی معنوی مولانا جلال الدین محمد بلخی، مشهور به مولوی یکی از شاهکارهای شعر عارفانه در زبان فارسی است.مثنوی مولانا ، توحید نامه منظومی است که چگونگی گذار از مرتبه تبتل به مقام فنای فی الله را از طریق عشق به هدایت انسان کامل به تصویر کشیده است. مولانا با الهام گیری از شخصیت ممتاز حضرت علی (ع)، از نام مرتضی –لقب حضرت علی(ع) – یاد می کند و توصیفی مختصر از اثرات وجودی نور حق را در وجود مبارک ایشان بیان می دارد. از دیدگاه مولانا ، حضرت علی (ع) افتخار رسولان و اولیاء الهی است. او معتقد است که شکوه و عظمت علی (ع) چنان است که دشمن محارب او نیز مقهور بلندای روح والا و عاشق و شیدای او می شود. مولانا صفات اجتماعی مقتدای جوانمردان علی (ع) را از زبان دشمن : شجاعت ، مروت ، حلم ، رحمت، کرم، کظم غیظ برمی شمارد.مولانا معتقد است حضرت علی (ع) از دید دشمنانش باز عرش، چشم غیب ، باب علم ، روشنگر عالم ، باب رحمت الهی و راهنمای حیات معنوی است.از دید مولانا ، حضرت علی (ع) دارای ولایت قمریه مندرج در ولایت شمسیه است و پیروی از دین مصطفوی و صراط محمدی، پیروی از ولایت و معرفت علوی است؛ چرا که علی (ع) دروازه شهر حکمت پیامبر (ص) و صاحب ولایتشمسیه است مولانا از زبان حضرت علی (ع)، این اسطوره مدارا و جوانمردی، آن حضرت را بنده حق، شیرحق، تیغ الهی، ظل الله،درگاه احدیت، حیات بخش، کوه حلم و صبر وداد، حق بنیاد، کاظم غیظ، غرق نور، گلشن و احب الله توصیف می کند و بسیاری از صفات عالیه ی یک انسان کامل را در وجود مولا علی (ع) می بیند. 2مولانا در مثنوی به ارائه تصویر رادمردانه وبا مروت علی (ع) با دشمنان مسلح و محارب می پردازد. و معتقد است که رفتار علی (ع) با دشمنانش بر اساس منطق قدرت و اسلوب حکومت های دنیوی نیست بلکه منطق او الهی و برگرفته از ارزشهای خدائی است. او در دوستی و دشمنی هیچ گونه منافع فردی ندارد و خدا در تمامی عملکردهایش حضور دارد

کلیدواژه ها:

حضرت علی (ع) ، مولوی ، مثنوی معنوی ، انسان کامل ، ویژگیهای شخصیتی