نگرش به طبیعت در خانه های روستایی ایران

طبیعت دستاورد بهترین معمار یعنی خداوندگار است و همیشه توجه به آن درمعماری و شهرسازی قرون گذشته یک اصل بوده است. عوامل طبیعی برای معماری و معماران سرچشمه الهام و منبع برای استفاده در فضاهای زیستی و معیشتی بوده است. امروزه با پیشرفت های صورت گرفته در عرصه های علمی و افزایش جمعیت و نحوه نگرش خاص به مسکن ، با توجه به عوامل ذکر شده ، ارتباط محیط مصنوع با طبیعت به کلی قطع با بسیار کم رنگ شده است . خاستگاه اتحاد بین معماری و طبیعت ریشه در تفکرژاپنی دارد، بر عکس شیوه انسان غربی که درون و بیرون را متفاوت می داند انسان ژاپنی را واحدی تلقی می گند که شامل باغ و مسکن اوست و برای بیرون رفتن از خانه، انسان از مرزی نمی گذرد. باید متوجه بود انسان و محیط در فرهنگهاى بومی نسبت به جوامع پیشرفته موفقتر بودهاند. پس باید به خاطرداشته باشیم که با تمام پیشرفتهای صورت گرفته در عرصههای مختلف صنعتی و علمی، در نهایت نیازمند محیط و طبیعت هستیم. پژوهش حاضر قصد دارد با در نظر گرفتن مطالب ذکرشده به بررسیارتباط خانه های روستایی با طبیعت وبررسی نگرش خاص آنها، به آن بپردازد. لذا به وسیله مطالعات کتابخانهای و مرور ادبیات، باز تعریفی از معماری در پناه طبیعت صورت داده و سپس آن را مورد بررسی قرار می دهد. نتایح بیانگر آن است که این نوع معماری و نحوه شکل گیری آن میتواند به عنوان الگویی مورد توجه قرار گیرد و می توان اصول و انگاره های آن را باز افرینی کرده و دوباره مورد استفاده قرار داد

کلیدواژه ها:

ارتباط ، انسان و محیط ، سکونت ، طبیعت ، روستا