کامران الماسیه - دانشجوی دکترای محیط زیست، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تهران، تهران
محمد کابلی - دانشیار گروه محیط زیست، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تهران، تهران
Paul Beier - استاد دانشکده جنگلداری، دانشگاه آریزونای شمالی، فلگستف
فاطمه رسولی - دانش آموخته کارشناسی ارشد محیط زیست، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تهران، تهران

خرس سیاه ایرانی (Ursus thibetanus gedrosianus, Blanford, 1877) زیرگونه به شدت در معرض انقراض کشور است که تخریب و و انزوای زیستگاهی، مهمترین عوامل تهدید کننده آن هستند. بنابراین، مطالعه ای با هدف بررسی شدت جریان بالقوه در کریدورهای زیستگاه خرس سیاه ایرانی در استان سیستان و بلوچستان با استفاده از روش مدارهای الکتریکی انجام پذیرفت. نقاط حضور خرس سیاه ایرانی در آبان ماه 1393 در مناطق مطلوب زیستگاهی گردآوری شد. نقشه مطلوبیت زیستگاه بدست آمده در نرم افزار MaxEnt برای بررسی شدت جریان در کریدورهای زیستگاهی در نرم افزار Circuitscape بکار برده شد. متغیر موقعیت توپوگرافی دارای بیشترین اهمیت در میان متغیرهای دیگر محیط زیستی و دره ها و مناطق پرشیب دارای بیشترین احتمال حضور زیرگونه بودند. کریدورهای مدلسازی شده نشان داد که در استان سیستان و بلوچستان، مناطق زیستگاهی شهرستان های نیک شهر و سرباز، دارای جریان بالقوه مطلوب هستند و مناطق زیستگاهی شمالی استان، منزوی تشخیص داده شد. حفاظت از مناطق با جریان بالقوه مطلوب به جای صرفاً حفاظت لکههای زیستگاهی مطلوب، برای بقای این زیرگونه، ضروری به نظر می رسد.

کریدور زیستگاهی،شدت جریان بالقوه،روش های مدار های الکتریکی،خرس سیاه ایرانی