تیپ شناسی انسانی در اشعار کلاسیک و نو ( مطالعه تطبیقی مولانا و نیما )

انسان این پیچیده و اسرار آمیز ترین موجود عالم پیوسته توجه و اعجاب متفکرین و عارفان را به خود جلب کرده است . همگی به این عالم صغیر در بر دارنده عالم کبیر به دیده ی شگفتی و حیرت نگریسته اند و کوشیده اند سری از اسرار آن را در یابند واز معنی این سر آفرینش و معماری خلقت آگاه شوند. در این مقاله سعی شده انسان وتصویر انسان که همواره بر گرفته از بطن جامعه ای است که شاعر یا نویسنده در آن زیسته و پرورش یافته است، در اشعار شاعران کلاسیک از جمله مولانا و شاعران شعر نو همانند نیما یوشیج بررسی شود. در اشعار کلاسیک به انسان عرفانی نگاه شده است که مراحل عرفان را قدم به قدم طی می کند تا به انسانی کامل یا همان کلام الله می رسد و در کنار آن زندگی انسان های ساده که نادانی یا دانایی آنها به صورت تمثیل و داستان بیان شده است خود نمایی می کند . و در اشعار شاعران نو مانند نیما انسانی عام را در میان جامعه ای ساده و عامیانه به تصویر کشیده است که درد و رنج افراد جامعه را به صورت شعر های داستان گونه بیان کرده و جو خفقان آور جامعه و مشکلات انسان را شاید تا حدی نزدیک به شیوه ی غربی بیان نموده است. با توجه به مطالعه ی تطبیقی که میان این دو شاعر کلاسیک و نو انجام شده این طور به نظر می رسد که تصویر انسان در گذشته تصویری ملکوتی و الهی و در امروز تصویری عامیانه و ساده است که این امر بر گرفته از نگاه جامعه به انسان است .

کلیدواژه ها:

تیپ شناسی ، شعر کلاسیک ، شعر نو ، انسان شناسی