علی درزی - استاد زبان شناسی،دانشگاه تهران، ایران
زهرا لبافان خوش - دانشجوی دکتری زبان شناسی، دانشگاه تهران، ایران

در زبان فارسی، برخی قیدها -- که غالباً با عنوان افزودهٔ اجباری از آنها یاد شده است -- کانون توجه شماری از زبان شناسان بودهاند. در تحلیلهای یادشده، بیآنکه تبیینی فراگیر دربارهٔ جایگاه نحوی قیدهای گوناگون ارائه شود، آنها تنها در دو گروه افزودهٔ اختیاری و افزودهٔ اجباری بررسی شدهاند. در این میان، مقالهٔ حاضر کوشیده است تا در قالب دستور کمینه گرا به این پرسش پاسخ دهد که فصل ممیز قیدهای اجباری و غیر اجباری کدام است و جایگاه ساختاری قیدهایی که در تحلیلهای پیشین با نام افزودهٔ اجباری بررسی شدهاند، کجاست. در تحلیل حاضر، افزون بر وجود مشخصهٔ [umanner] بر فعل، مشخصهٔ واژگانی [i+manner] برای قید اجباری پیشنهادشده است. همچنین استدلال شده که این دسته از قیدها، بر خلاف سایر قیدها، جایگاه مشخص گر فرافکن نقشی خاصی را اشغال نکردهاند و تولید پایهٔ آنها در جایگاه مشخص گر گروه فعلی بزرگ صورت پذیرفته است.

تطابق موضعی، مشخص گر، قید اجباری، گروه فعلی، مشخصهٔ تعبیرناپذیر