نگار محتشمی - کارشناس ارشد، دانشگاه تربیت مدرس
محمدجواد مهدوی نژاد - دانشیار، دانشگاه تربیت مدرس
محمدرضا بمانیان - استاد، دانشگاه تربیت مدرس

این مقاله به بررسی سیاست ها و پیشنهادات سازمان اسکان بشر ملل متحد در خصوص شهرها جهت تدوین اقدامات مناسب برای ارتقاء شکوفایی شهری می پردازد. روند رو به رشد افزایش جمعیت و گسترده شدن فیزیکی شهرها، نگرانی هایی را در خصوص کیفیت فضاهای شهری و به تبع آن شکل و فرم معماری درون آنها به وجود می آورد. در سال 2012 سازمان اسکان بشر ملل متحد شاخص جامعی را برای سنجش میزان رشد و توسعه انسانی و اقتصادی یا به عبارتی شکوفایی را برای شهرها معرفی می کند. بحث پیرامون این مفهوم، نخستین بار در دهه 1930 به صورتی ابتدایی شکل گرفت و تا به امروز مطالعات مختلفی جهت تکمیل آن صورت گرفته است. در این مقاله ابتدا نظریه شکوفایی شهری به طور کامل مورد مطالعه قرار گرفته است. پس از آن رویکردهای سازمان اسکان بشر ملل متحد در سه قالب: نوآوری های حامی گذار به شهر قرن 21، طراحی و برنامه ریزی شهری برای دستیابی به شکوفایی و تقویت قوانین و نهادها، به شیوه توصیفی-تحلیلی مرور می شوند. سپس به کمک تکنیک استدلال منطقی، نتایج حاصل از اعمال این اقدامات تبیین می شود. نتایج حاکی از آن است که برای ایجاد یک جامعه شهری عادلانه، ابتدا نیاز به تقویت قوانین و نهادها می باشیم تا بستر سالم برای اقدامات بعد به وجود آید. پس از آن طراحان و برنامه ریزان شهری می بایست سعی در بازبینی و اصلاح طرح ها نمایند و از این راه مزایای ناشی از شکوفایی را به شیوه ای سیستماتیک در اختیار همه شهروندان قرار دهند. در گام نهایی نیز بایستی بر روی پرورش نیروهای خلاق در جامعه سرمایه گذاری کرد تا ثروت حاصل از رونق اقتصادی، سبب تحقق شکوفایی در همه ابعاد آن گردد.

شکوفایی شهری، توسعه متعادل، سازمان اسکان بشر ملل متحد، سیاست، رویکرد