تخصیص بهینه ی زمان در شبکه های رادیوشناختی مشارکتی با رعایت شرط حداقل تداخل برای شبکه ی اولیه

در سال های اخیر موضوع مخابرات مشارکتی، به دلیل روشن شدن نتایج خوب و مؤثر آن، توجه بسیاری از محققان را به خود معطوف داشته است. مخابرات مشارکتی، این قابلیت را خواهد داشت که نرخ ارسالی و محدوده ی تحت پوشش شبکه را افزایش و همچنین تأخیر ارسالی و توان مصرفی گره های فرستنده را کاهش دهد. از طرفی، چالش مهم دیگری که امروزه شبکه های بی سیم با ان مواجه هستند، پهنای باند قابل دسترس و استفاده ی ناکارآمد از منابع طیفی محدود است. یکی از روش های ارائه شده برای استفاده بهینه از پهنای باند، به کارگیری شیوه های دسترسی پویا به طیف است که منجر به حرکت به سمت نسل جدیدی از شبکه های مخابراتی به نام شبکه های رادیوشناختی شده است. ترکیب راهبرد رادیوشناختی با مخابرات مشارکتی می تواند بهبود بیشتری در عملکرد کلی سیستم های بی سیم حاصل کند. دراین مقاله، سعی بر آن داریم با بررسی یک شبکه ی رادیوشناختی مشارکتی، تخصیص بهینه ی زمان بین کاربران شبکه ی ثانویه ( منبع و رله ) را به منظور به حداقل رساندن احتمال خاموشی شبکه بدست آوریم. محاسبات این تحقیق، با توجه به محدودیت های ناشی از تداخل برای شبکه ی اولیه صورت می گیرد. در انتها، نتایج شبیه سازی و تحلیلی آورده شده است.

کلیدواژه ها:

مخابرات مشارکتی ، شبکه ی رادیوشناختی مشارکتی ، تخصیص بهینه ی زمان ، حداقل کردن احتمال خاموشی