مالدیو ، رویکردی زیست منطقه گرایانه به معماری مدرن

ظهور مدرنیسم در بسیاری از کشورهای جهان همراه با گسست از زمینه های فرهنگی، تاریخی و اجتماعی این کشورها، هویت بومیو منطقه ای آنان را دستخوش تحولاتی نموده و چالش های فراوانی را پیش روی این کشورها نهاده است. در این میان، رویکرد هر یک ازکشورهای مسلمان و نحوه مواجه آنان با این پدیده بسیار حائز اهمیت می باشد. چرا که این کشورها دارای زمینه های فرهنگی و اجتماعیمشترکی با یکدیگر بوده و بررسی دیدگاه ها و سیره عملی، زمینه ها و نتایج آن می تواند راهگشای سایر جوامع اسلامی باشد. در ادبیاتمعماری معاصر، رویکردهای مختلفی دربرگیرنده چالش رابطه معماری و فرهنگ هستند. از میان این رویکردها زیست منطقه گرایی که -تحت تاثیر جنبش های طراحی پایدار و طراحی بوم شناختی قرار دارد، شاخه ای از منطقه گرایی ست که پیوند فرهنگ انسانی را به زیستبوم های منطقه ای در وضعیتی پایدار در نظر می گیرد. در این مقاله به تاثیر معماری بومی مالدیو بر معماری مدرن این کشور بر اساس دیدگاهزیست منطقه گرایی پرداخته شده است. نوع روش تحقیق در این پژوهش، روش توصیفی تحلیلی و تاریخی تفسیری بوده و مطالب - - -بدست آمده به صورت اسنادی می باشد. جامعه آماری خانه های بومی و اقامتگاه های تفریحی کشور مالدیو است. از بررسی های به چنیناستنباط می شود که مالدیو در مسیری در جهت کاهش تقابل مدرنیسم و معماری بومی، توانسته از طریق اتخاذ راه حل زیست منطقه -گرایی، از جریان های جهانی گری بپرهیزد و هویت و فرهنگ بومی خود را حفظ نموده و آن را در قالب معماری اقامتگاه های گردشگری وهتل ها به منصه ظهور برساند

کلیدواژه ها:

مالدیو ، معماری بومی ، زیست منطقه گرایی ، معماری پایدار ، اقامتگاه گردشگری