دستاورد ایجاد پارک علمی و فناوری در توسعه معماریمطالعه موردی (بتن و توسعه پایدار)

پارکهای علمی و فناوری مکان مناسبی جهت تحقیق و پژوهش در زمینه های مختلف علمی است. صنعت ساختمان سازی و معماری بسیار نیازمند این مکان ها است. به دلایل مختلف توسعه صنعت بتن پایدار نمی باشد. اول اینکه این صنعت حجم زیادی از مواد خام کره زمین را مصرف می کند ثانیا سیمان پرتلند به عنوان چسباننده اصلی بتن سهم عمده ای در تولید گازهای گلخانه ای دارد که باعث افزایش دمای کره زمین شده است و ثالثا بسیاری از سازه های بتنی بدلیل دوام کم بر تولید بتن حاصل از منابع طبیعی اثر منفی دارند. میانگین عمر مفید ساختمان ها در کشورهای جهان حدود 40 سال است و عمر ساختمان ها در ایران 30 سال برآورد شده است و با توجه به این که 25 درصد بافت شهری در کشورهای جهان فرسوده هستند، احداث ساختمان های جدید موجب تولید مقدار زیادی نخاله های ساختمانی خواهد شد. دفع این مواد علاوه بر مسائل اقتصادی باعث آلودگیهای زیست محیطی شده و به صرفهجویی در استفاده از منابع ملی کمک خواهد کرد. یکی از مصالح ساختمانی در نخالههای ساختمانی که پتانسیل خوبی برای بازیافت را دارا میباشد بتن است. بتن ضایعاتی را میتوان دوباره خرد نموده، و به عنوان سنگدانه در ساخت بتن استفاده کرد. و همچنین میتوان ضایعات شکسته شده بتن را به عنوان مصالح بستر راهسازی و ... استفاده نمود. در پژوهش حاضر به بازیافت بتن و استفاده دوباره ازآن در فعا لیتهای عمرانی پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

پارکهای علمی و فناوری ، بتن ، بازیافت ، توسعه پایدار ، محیط زیست